Thomas NewmanI

Thomas Montgomery Newman urodził się w Los Angeles 20 X 1955 roku. Jako twórca muzyki filmowej debiutował w 1984 roku filmem Buntownik z Eberton. Zapewne miał większy kredyt zaufania niż inni na starcie, choćby z powodu ojca – Alfreda Newmana, najbardziej utytułowanego kompozytora w historii Oscara (9 statuetek na 45 nominacji). Jednak szybko przekonał producentów i reżyserów, że będzie kroczył własną drogą. Niewątpliwie był pod wpływem takich tuzów amerykańskiej partytury filmowej jak John Williams, Jerry Goldsmith czy Dave Grusin, lecz inspiracji szukał również w europejskiej szkole kompozytorskiej. Powinno się tu wymienić zapewne takie postacie jak Michael Nyman, Philip Sarde, Michel Legrand czy Ennio Morricone a nawet Wojciech Kilar. W jego twórczości odnajdujemy dalekie echa tych inspiracji.
W ciągu trzech pierwszych lat twórczości współpracował z najważniejszymi reżyserami swojego pokolenia – Penny Marshal, Alanem Metterem, Ronem Howardem, Marthą Coolidge, Paulem Schraderem, Susan Seidelman czy Joelem Schumacherem. Ten okres był jednak bardziej warsztatowy, lecz przyniósł uznanie młodemu kompozytorowi. Lata 90. były już okresem większej samodzielności i zdobywania szerszego uznania. Przełomową partyturą była ta do filmu Zielone, smażone pomidory Jona Avneta (1991). Posypały się prestiżowe propozycje od czołowych reżyserów i twórców niezależnych. Do najciekawszych należą Gracz Roberta Altmana (1992), Zapach kobiety Martina Bresta (1992) czy Szepty w mroku Christophera Crowe (1993). Rok 1994 Thomas Newman zapewne zalicza do najbardziej udanych. To wtedy napisał muzykę do takich filmów jak Corrina, Corrina Jessie Nelsona, Ich troje Andrew Fleminga, Wojna Jona Avneta, Małe kobietki Gilliana Armstronga, Skazani na Shawshank Franka Darabonta. Te dwa ostatnie tytuły przyniosły mu pierwsze nominacje do Oscara i współpracę z jednym z najwybitniejszych scenarzystów i reżyserów współczesnych – Frankiem Darabontem. Następne lata przyniosły już partytury absolutnie dojrzałe, gdzie Newman świadomie buduje własną koncepcję muzycznej dramaturgii kina. Rodzinka z piekła rodem (1995), Skandalista Larry Flynt (1996), Fenomen (1996), Namiętności (1996), Fatalna namiętność (1997), Miejski obłęd (1997), Joe Black (1998), Zaklinacz koni (1998). Od roku 1999 każda jego partytura jest właściwie wydarzeniem. Zielona mila (1999), American Beauty (1999), Erin Brocovitch (2000), Podaj dalej (2000), Za dwiami sypialni (2001), Droga do Zagłady (2002).